زخم های آلوده نقص موضعی یا حفره های پوستی یا بافت نرم بافتی است که در آن موجودات بیماری زا به بافت های قابل اطمینان اطراف زخم حمله می کنند. عفونت زخم باعث پاسخ ایمنی بدن می شود، باعث التهاب و آسیب بافتی و همچنین کاهش روند بهبودی می شود. بسیاری از عفونت ها به تنهایی و به صورت خودجوش حل می شوند، مانند یک خراش یا فولیکول موی آلوده. سایر عفونت ها، اگر بدون درمان باقی بمانند، می توانند شدید تر شوند و به مداخله پزشکی نیاز دارند.
پوست اولین خط دفاع بدن است، سطح آن توسط یک فیلم نازک اسید تولید شده توسط غدد سباسه به نام گوشته اسید محافظت می شود. این گوشته اسید یک مانع پویا است که pH پوست را تنظیم می کند و میکروارگانیسم ها را به نام فلور طبیعی که باعث جلوگیری از ورود پاتوژن ها به بدن می شود را حفظ می کند. پاتوژن اغلب برخی از فلور های طبیعی را عوض می کند و مکان های خاصی را استعمال می کند، اما اغلب اوقات این امر منجر به عفونت نمی شود و پاسخ ایمنی را تحریک نمی کند. با این حال، زمانی که پوست شکسته شود و یا اگر سیستم ایمنی به مخاطره افتاده باشد، هر یک از میکروارگانیسم ها کلنی سازی پوست و یا معرفی زخم را می تواند یک عفونت ایجاد کند. میکروارگانیسم هایی که احتمالا زخم را آلوده می کنند، عمدتا بستگی به این دارد که چه میکروارگانیسم ها بر روی پوست وجود دارد، و همچنین عمق و محل زخم
ارائه بالینی زخم های آلوده شامل تب، اریتم، ادم، اندوراسیون، افزایش درد و تغییر در زهکشی به ماهیت پتاسیم است. با این حال، علائم عفونت در زخم های مزمن یا بیماران دچار اختلال می تواند مشکل تر باشد. در این موارد، تشخیص ممکن است به علائم غیر خاص مانند از دست دادن اشتها، ضعف، و یا کاهش کنترل گلیسمی در افراد مبتلا به دیابت کمک کند.
بیشتر زخم های آلوده ناشی از کلونیزاسیون باکتری ها هستند که از فلور طبیعی روی پوست و یا باکتری های دیگر قسمت های بدن یا محیط خارج می شوند. شایعترین عفونت باکتریها استافیلوکوکوس اورئوس و سایر انواع استافیلوکوک است.